Çocukluğumu özlüyorum sanki çocukken çok mutluymuşum gibi. Hep büyümek istedim büyükken de mutsuz hayal ettim kendimi. Tüm bu kaosta büyük olursam gidebileceğimi düşündüm. Gidince her şey geride kalacakmış, mutlu olmayacakmışım ama daha az mutsuz olacakmışım. Böyle sanmıştım. Kendime şans da tanımadım. Büyüyünce de kaosların ve melankolilerin içinde hayal ettim kendimi. Sevilmemeyi hayal ettim. Mutlu bi ailenin hayalini hiç kurmadım. Bunları hayal ederken de acı çekmedim. Normalimdi bu ve yetişkin olduğumda da bunları yaşayacaktım. Kendi mizacımla. Çocukken hep şey derdim. Şimdi uyuyayım ve uyandığımda nolur büyümüş olayım. Ama yetişkinliğimi de kaosun içinde hayal ederdim. İyi ki hayallerim gerçek olmamış.
