uzun bir süre sonra kendimle başbaşa kalabilme fırsatı yakaladım. bu zihin rahatlığı, üzerinde pek de fazla düşünmediğim konuların su yüzüne çıkmasına sebep oldu. bu konuların ne olduğu konusunda da net değilim aslında. sadece içimde bir huzursuzluk hakim. eski huzursuz zamanlarımda gördüğüm rüyaları yeniden görmeye başladım. bu durum da bir sarmal gibi adeta, birbirini tetikliyor.
çoğu zaman bir duygu hissedemiyormuş gibiyim. maneviyatım ellerimden kayıp giderken tutmaya hiç çabalamamışım. bunu da geç farkettim. birçok şey anlamını yitirdi. ama elimde biraz değerli şeyler olsaydı fena olmazdı.
kim olduğumu hem biliyor hem bilmiyorum. bazen kendimi bulmuş gibi hissediyorum. sonra bulduklarım da anlamını yitiriyor. bundan da şunu anladım ki, kendim üzerine düşünmediğim zaman kendimi bulduğumu zannediyorum. boş kalmayıvereyim.
