Eski bir yaz gecesi

 Geçip giden sıcak yaz geceleri. Adını bile söylemek içimi ferahlatıyor. Bir hayalim vardı eskiden. Çok daha genç iken ve hayata dair hala bir umudum var iken. Eski bir sıcak yaz gecesi. Kumsalda rüzgarı hissederek, üşümeden. Ne kadar zaman oldu sıcak bir rüzgar tenimden geçmeyeli? Arkadan gelen neşeli gençlerin sesi... Aralarına katılma isteğim.. Ama her zaman hissettiğim o yetersizlik duygusu.

Bugün de geçmişi özlüyorum. Mutlu günleri. Hayal kurabildiğim günleri.

Eski bir yaz gecesi... Dışarı çıkma özgürlüğü ve kalabalık balkonlar.

Eski bir yaz gecesi... Hislerini rahatça paylaşmak.

Eski bir yaz gecesi... Hoşlandığın çocukla yakınlaşmak için bir fırsat

anlamsız

 uzun bir süre sonra kendimle başbaşa kalabilme fırsatı yakaladım. bu zihin rahatlığı, üzerinde pek de fazla düşünmediğim konuların su yüzüne çıkmasına sebep oldu. bu konuların ne olduğu konusunda da net değilim aslında. sadece içimde bir huzursuzluk hakim. eski huzursuz zamanlarımda gördüğüm rüyaları yeniden görmeye başladım. bu durum da bir sarmal gibi adeta, birbirini tetikliyor.

çoğu zaman bir duygu hissedemiyormuş gibiyim. maneviyatım ellerimden kayıp giderken tutmaya hiç çabalamamışım. bunu da geç farkettim. birçok şey anlamını yitirdi. ama elimde biraz değerli şeyler olsaydı fena olmazdı.

kim olduğumu hem biliyor hem bilmiyorum. bazen kendimi bulmuş gibi hissediyorum. sonra bulduklarım da anlamını yitiriyor. bundan da şunu anladım ki, kendim üzerine düşünmediğim zaman kendimi bulduğumu zannediyorum. boş kalmayıvereyim.

İşsizliğe Giremeyiş

İşsizliğe giriş diye bir yazı yazmıştım. İşten çıkarılmamı ve sonraki o ilk şoku anlatmıştım. O seriye devam edemedim. Çünkü daha uzun süre devam edeceğini zannediyordum. Hatta ailemi özlüyorum diye ağlamalarımı sona erdirip, aile evi terörü söylemlerime çoktan geçmiştim.
İşsizliğimin tam 13. gününde iş buldum. İşten çıkarılmam da 13. cumaydı. 13'te bir keramet var sanırım. Üstelik bu bulduğum iş hayalimdeki işti. Zamanlamalar, tesadüfler o kadar ilginç ki... Eğer işten o gün çıkarılmasaydım muhtemelen çıkarılmayacaktım çünkü sonraki hafta bakanlık bununla ilgili bir açıklama yaptı. Eğer işsiz kalmasaydım hayallerime giden ilk basamağa gelme fırsatım hiç olmayacaktı. Çünkü işsiz olduğum bilinmeyecek, 'ben' ihtimali akıllara gelmeyecekti. Hayat bazen böyledir işte. O gün ofiste müdürün kovma konuşmasını dinlerken, kapıda ağlayarak sigara içerken, ben şimdi ne yapacağım derken bugün bunları yazacağımı bilemezdim. Biraz tuhaf gelebilir ama içten içe hep gençliğimde bir işten kovulma anım olsun isterdim. Ne yapacağımı tahmin edemiyordum çünkü, deneyimlemek ve öğrenmek istiyordum. He bir de havalı teyze anılarım olsun istedim. Ya da ilerde çocuklarım umutsuzluğa kapıldığında onlara ilham verebilecek biri olmak istedim. Geleceği bilemem. Ama bütün bu tecrübeler bana yaşadığımı hissettiriyor. Yaşamayı sandığımdan daha çok seviyorum.
Yeni işimde 1 ay oldu. Önceki işimden çok daha rahat çünkü ofiste 2 kişiyiz şimdilik. Malumumuz covid kaynaklı. Bu tarz metaforların çok da peşinden gitmem ancak yüzüme kapanan kapıya sırtımı döndüğümde, benim için açılmış bir kapı vardı. Benim geleceğim geçmişimden kötü olmadı. Ancak geçmişim her zaman hayatımın en mutlu zamanları olarak kaldı. Belki eskiyi hatırlarken kötü anıları silmekten kaynaklı bilmiyorum. Çünkü 15 yaşındaki Melisa şu an tam da oturduğum yeri hayal ediyor.

İşsizliğe giriş

İşsizin bir günü nasıldır? 

Size bunu ballandıra ballandıra anlatabilirdim lakin benim bu sürecim pek de beklediğim gibi gitmiyor. Çalışırken işsizliğe dair hayal kurardım. Bir süre dinlenecektim, bol bol uyuyup sonrasında güneşli havayı sahilde yürüyüş yaparak taçlandıracaktım. Okumadığım tüm kitapları okuyacaktım. Hatta belki doğru zamanı beklediğim dünya turuma bile çıkacaktım... FAKAT o iş hiç de öyle olmadı.

Corona tüm dünyada iyice yayıldı. İşten çıkarılma sebebim de bu. Turizm çöktü. Birkaç gün ağladıktan sonra ailemin yanına geldim ve ta taa grip oldum. Hastalık sayesinde tüm gün yatış modundayım, sağolsun. Hayal 1 gerçek oldu. Her yerde evde kal uyarıları var. Dışarı çıkmıyorum çünkü tehlikeli. Güneşli havalarda camdan bakıyorum. So real. Son hayalime gelecek olursak.. LOL diyorum koca bir LOL. Dünya perişan halde. Değil dünyayı mahalleyi bile gezemiyorum şu an.

İşsizliğim izolasyon ve griple birleşince ortaya müthiş bir karamsarlık tablosu çıkıyor. Fakat karamsar mıyım? Asla ve evet. Buna bir cevabım yok....... Kafam inanılmaz karışık. 

Tüm bu virüs süreci geçtikten sonra UMARIM iş bulurum ve sonra tekrardan işsizlik hayalleri kurmaya başlarım... Elimde ne yoksa onu istemek... mükemmel huy devam bro.

Doğum

Değişimi doğurmak üzere olduğum bir bebek gibi içimde hissediyorum. Sancılanıyorum, artık biraz daha bastırmam gerek dışarı çıkması için.

Kendimi çoğu zaman kafesteki bir kuş gibi hissediyorum. Yemin ederim özgürlüğüm için her şeyi yapmaya hazırım.

Masa başı bir iş. Sadece hayatta kalmana yetecek kadar bir para. Koşarak senden uzaklaşan gençliğin. Artık boğuluyorum. Yolda olmak istiyorum. Gerçekten zamanım sadece hayatta kalmak için yetecek bir paraya satamayacağım kadar değerli. Artık kendimi yaşamıyormuş gibi hisetmekten çok yoruldum. Boğazıma kadar bu sistemin içindeyim. Ama biliyorum. Ben bu değilim. Bu hayat benim dilediğim hayat değil. Bazen düşünüyorum, tropikal bir adada garson olsam ve maaşımla sadece yemek yesem, kira ödesem. Arada sırada aldığım başişlerle de bira içsem. Acaba o zaman mutlu hisseder miydim? Mutluluk arayışımda bulmayı umduğum nedir açıkçası ondan da pek emin değilim. Geçim kaygısı çekmeseydim beni ne mutsuz ederdi o zaman.

Zorlanıyorum bazen. Gerçi hayat kime kolay ki..