Filmişim

Hayalini kurduğum özgürlüğü izliyorum. İzlemekle yetiniyorum. Ona ulaşmamak için önüme engeller koyuyorum. İnsan alışık olmadığından korkar. Korktuğunu itiraf edemediği için de o duyguya farklı isimler koyar.

Şu an istediğim her şeyi yapabilirim ama bahanelerim yüzünden göremiyorum. Bizde bahane hep maddi kaygılardı. Şimdi benim bahanelerim de bunlar oldu.

İnsan hayatını değiştirmek için önce beynini değiştirmeli. İsteklerini değiştirmeli. Beynini yönetebilen insan hayatının kontrolünü de eline alır.

Her gün birbirinin aynısı günler geçiyor. Neden bu aynılık mutlu etmiyor? Sanmıyorum ki hayat bu kadar zor olsun. Neden benim için doğru olanı isteyemiyorum? Her şeyin farkında olup neden değişimi gerçekleştiremiyorum.

Bir fil hikayesi vardı. Filin ayağına zincir bağlıyorlar. Fil ne zaman kaçmak istese zincir yüzünden kaçamıyor. Bir gün zinciri filin ayağından çıkarıyorlar. Fakat bu sefer fil gitmiyor. Çünkü biliyor ki onun için gitmek diye bir seçenek başarıya ulaşmıyor. İşte ben de fil gibiyim. Prangam bahanelerim. Bahanem olmasa bile üretiyorum. Gidemiyorum bir yere. En kötüsü olmuş. Zincire alışmışım.

Teoman’ı neden seviyorum?

 Teoman’ı çok seviyorum. Bu bir fan girl yazısı değil. Keşke Teoman’la tanışsak ve boş boş hayat üzerine konuşsak. Teoman’ı bu kadar sevme nedenim yıllardır bitmeyen ergenliğimi onda da görüyor olmam. Hayat onun için de hem anlamlı hem anlamsız. Bir anlam yüklese onu elinde tutmaya çabalıyor ama sonra fark ediyor ki bu da geçici. Aslında mutsuz bir adam değil. Sıkılıyor sadece. İlgisini neyin çektiğini de bilmiyor. Yıllardır kafa karışıklığı geçmemiş. Geçmişi özlüyor ve metaforları seviyor. Teoman‘la keşke tanışsak. Kuzenim falan olsaydı.

Sarhoşken

 Çocukluğumu özlüyorum sanki çocukken çok mutluymuşum gibi. Hep büyümek istedim büyükken de mutsuz hayal ettim kendimi. Tüm bu kaosta büyük olursam gidebileceğimi düşündüm. Gidince her şey geride kalacakmış, mutlu olmayacakmışım ama daha az mutsuz olacakmışım. Böyle sanmıştım. Kendime şans da tanımadım. Büyüyünce de kaosların ve melankolilerin içinde hayal ettim kendimi. Sevilmemeyi hayal ettim. Mutlu bi ailenin hayalini hiç kurmadım. Bunları hayal ederken de acı çekmedim. Normalimdi bu ve yetişkin olduğumda da bunları yaşayacaktım. Kendi mizacımla. Çocukken hep şey derdim. Şimdi uyuyayım ve uyandığımda nolur büyümüş olayım. Ama yetişkinliğimi de kaosun içinde hayal ederdim. İyi ki hayallerim gerçek olmamış.